Devre sonunda, gezegen üzerinde enkarne olmuş varlıkların az bir kısmı kendisini yeterli sevgi ve ışık düzeyine ulaştırabilir. Kutsal kitapların diyalektiğini hatırlayınız. Tufandan ya da felaketten kurtulanlar, geride kalanlara nazaran her zaman azınlık konumundadırlar. Ruhsal bilgileri inceleyiniz. Devrenin sonunda yeterli vicdan, sevgi ve idrak seviyesine kendilerini ulaştıranların oranı oldukça azdır ve geride kalanlar titreşim düzeylerine uygun gezegenlerde döngüleri tekrar ederler. Bizler sanıyoruz ki uyandık, aydınlandık, süper bilinç aşamalarına kendimizi ulaştırdık. Yanılıyoruz. Hala vicdanlarımız katı, affedemiyoruz, sevemiyoruz; yansımamız olan kardeşimizin aslında kendimiz olduğunu anlayıp onu yargılamaktan ve ayrıştırmaktan vazgeçemiyoruz. Bizler hala gölgelerimizle yüzleşmekten kaçıyor, sorgulamaktan uzak bir halde; farkındalıkla değil, inanç kalıplarıyla hareket ediyoruz.
Etrafımızdaki bir grup insana bakarak yükselişe geçtiğimizi, hatta boyut atlayıp topluca yüksek bilinç aşamalarına yaklaştığımızı sanıyor olabiliriz. Fakat farkında olmadığımız şey, kendimizin hiç ama hiç farkında olmadığımızdır. Birçoğumuz hala üçüncü yoğunluk derecesi illüzyonunun bilinç örgüsü ve dogmatik kalıpları içerisinde; yargı ve otomatizmaya dayalı hareket biçimlerini tekrar edip duruyoruz. Korkularımızla yüzleşemiyor, sorgulayamıyor ve olaylar üzerine; bizi tekamül basamaklarında yukarılara taşıyacak düşünce süreçleri geçiremiyoruz.
Bazı temel soruları içimize yönelterek cevap almaya çalışabiliriz.
- Koşulsuz sevebiliyor ve affedebiliyor muyum? Eğer beceremiyorsam bu konulara dair kendimi içsel olarak nasıl evirebilirim?
- Tepkilerimi düşünerek mi veriyorum? Hareketlerimin idrakinde miyim?
- Korkularımla ve gölgelerimle yüzleşip onlardan özgürleşebiliyor muyum?
- İçinde bulunduğum halin sorumluluğunu üstlenip acı, keder, ayrılık gibi duyguları kendimden ayrıştırmadan, gözlemci pozisyonunda kalarak deneyimleyebiliyor muyum? Yoksa onları bastırıp görmezden mi geliyorum?
- Yaşamın tekrarlayan kısır döngülerinin farkında mıyım? Bunlardan gereken ders çıkarabiliyor ve nefsimi vicdanımın yönünde, yüksek bilgi ve deneyimlerle bilinçlendirebiliyor muyum?
- Yanımdakinin yüzüne baktığımda kendimi, aynaya baktığımda ise evreni ve Yaratan'ı görebiliyor muyum?
Özgürlüğümüz dışarıda bir yerde değil, kendi içimizde keşfedeceğimiz ışıkta gizlidir. Işığa ulaşabilmek için karanlık yollardan geçmemiz gerektiğini bile bile bu dünyaya gelen de bizleriz. Karanlık yollar, üstesinden bilinçle gelmemiz ve tecrübe kazanmamız için dizayn edilmiş korkuları temsil eder ve ulaşmaya çalıştığımız kaynak kendi özümüzden başka bir şey de değildir. Bu yolda nice benlikler feda edilir, acılar çekilir, dönüşülür ve korkularla yüzleşilir. Kahraman yeter ki bu yolu yürümek istediğini anımsasın.
Burak Cömertler
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder