Korku, egonun tanrısıdır. Varlığın düşünce ve eylemlerinin umuttan değil, endişeden ötürü olmasına yol açar. Yaşamsal döngülerin şifalandırıcı yönünü gizler, ızdırap verici, ayrıştırıcı yönünü ortaya çıkarır ve varlığın düşünceye değil, düşüncenin varlık üzerinde hakimiyet kurmasına neden olur. Kısır kalıplar, gelenekler ve sorgulanmayan öğretiler, onu duyguya ve zamana bağımlı kılar.
İlahi ışıktır özün tanrısı. Karanlığı aydınlatması yegane kaderidir. Katı vicdanlardaki küçücük bir çatlak bile yeter içeri sızması için. Sonsuzluğu ve bilgeliği andadır. Özgür irade tek yol göstericisidir. Ancak şartlanmamış bir zihinle, gölgelerle yüzleşmeye hazır olduğunda, varlık onu kendi içinde keşfedilebilir.
Her cümlenin ve surenin başında söylenen ve tekrarlanan "Şeytandan Allah'a sığınmak" ne demektir?
Otomatik bir biçimde yüz yıllardan beri mühür gibi ağzımızda olan bu ayet; korkmaktan, sorgulamamaktan, akıl etmemekten, nefsi kontrolünde yaşamaktan, yani aklın alabileceği tüm negatif yönelimlerden; yüksek bilgelik ve gelişmiş vicdan yönünde pozitif idrak hamlesi yaparak uzaklaşılmasının niyetinden başka bir şey değildir. Şekilsel bir tanrıyı şuursuzca tekrar tekrar anmanın ötesinde, tekamüle dair ilerlemenin, bilerek yaşamanın ve O'nu, bu süreçlerde adım adım keşfetmenin temel altlığını oluşturur.
Korkmadan yaşayabiliyor muyuz?
Varlığın sorgulaması ve sorgulaması gerektiğini anlayarak iradesini kullanmaya başlamasıyla, özündeki yüksek tanrısal karakter de belirmeye başlar. Bunun için aklını, iradesi yönünde korkusuzca kullanması gerekir. Daha önceleri dışarıda aradığı ve kendine ait olmayan kalıp sorularda bulduğu varoluşa dair tüm cevapları; bu sefer, egosal benliklerinin ve mevcut dogmatik düşüncelerinin yıkılmasını göze alarak kendi içine yöneltmeye başladığı sorularda bulmaya başlar. Samimi ve gerçek cevapları orada bulabileceğini anlamıştır. Bu, idraklenmenin ve otomatizasyondan uzaklaşmanın ilk adımıdır. Egonun tanrısı burada yitirilmeye başlanır. Varlık evreden evreye bu şekilde geçer.
Korkunun olduğu yerde sevginin ve umudun yeşeremeyeceğini anlamak ve yüzleşmekten kaçındığımız her şeyin, bizi dönüştürecek itici gücü bünyesinde barındırdığını ve bize ait olduğunu fark etmek gerekir.
Burak Cömertler
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder