Koşulsuz sevgi, bir fantezi ya da zorla içine girilmesi gereken bir şuur ve vicdan hali değil; teknik bir farkındalık durumudur. Sevgi, birisine bağlanıp her şeye rağmen onu hoş görmek, kabul etmek ya da karşı konulamaz bir çekimle o kişiye ilgi duymak demek değildir. Sevgi, o kişiyi kendi realitesi dahilinde anlayarak, yargı oluşturmadan saf bir biçimde algılamak ve idrak etmek demektir. Bu noktada geliştirilen ideal tepki de zaten sevgiden ötürü olur. Bu sevginin koşulsuz olması gerekliliği ise, madde illüzyonu dahilinde, kendine hizmete odaklanmış negatif bir figürün, zalim bir topluluğun ya da affedilmesi imkansız gibi görünen insanların dahi, neden sonuç ilişkisi kurabildiğimiz zaman katı yönlerimizi, çatışmalarımızı, gelişmeyen birlik ve merhamet anlayışlarımızı bize yansıtmalarından ve bizden ayrı olmamalarından kaynaklanır. Mesele karşıdakini ayrıştırmadan algılama ve koşullanmayı meydana getiren benliklerin ötesinde bilinçli tepki geliştirme meselesidir.
Bu idrak hali affetmenin de yolunu açar, affettiğiniz kişi de aslında sizsinizdir. Madde illüzyonu yaşanılan her ne olursa olsun insanın kendisini yine kendisine yansıtması için meydana getirilmiştir. İnsanların genel alışkanlığı olan, sorunu dışarıda aramak egosal benliklerle, duyguyla ve düşünce kalıplarıyla hareket etmenin yolunu açar, benlikleri merkeze alır. Bu merkeziyet yargı, aç gözlülük, endişe, korku, çatışma vb. duygularla kıyas mekanizmasının da devreye girmesiyle illüzyonun varlık üzerinde hakimiyet kurduğu bir sevgisizlik iklimini doğurur.
Sevgi, madde illüzyonu dahilinde hangi personalar ya da benliklerle davranılırsa davranılsın, bu dağılacak realitelerin ötesinde her şeyi kapsayan Sonsuz kutupsuz bir anlayış ve bütünlüğün olduğunun özümsenmesidir. Sevgiden ötürü verilen tepkide çatışma ve ayrışma yoktur, birleştirme vardır. Birleşim için ise saf anlayış gereklidir. Karşıdaki insanın ya da durumun gelişmişliğini, hangi evrim seviyesinde neleri deneyimlediğini, yaptıklarının idrakinde olup olmadığı bütün ve net olarak görüldüğünde, ona dair yargı ve kızgınlık ortadan kalkar, sorumluluk hissedilir. Bu kendinden ayrıştırmadan algılamanın yolunu açar. Realiteler insanları birbirine aynalayan ve bu anlayışları kazanmalarını sağlayan geçici mizansenlerden başka şeyler de değillerdir. Sevginin koşulsuz olması, karşıdakini illüzyona ve illüzyonun getirilerine hakim olarak anlama sanatı ve bu yolla geliştirilen gönül açıklığıdır.
İnsan şunu anlamalıdır ki;
Bir başkasını yargılaması ya da suçlaması kendisini cezalandırmasıdır.
Bir başkasına öfkelenmesi kendisine öfkelenmesidir.
Bir başkasını affedememesi de yine kendisini bağışlayamamasıdır.
Zihinlerde duygu, düşünce, inanç ve şartlanmalarla beliren illüzyon hakimiyetinin; yerini özden gelen kapsayıcı, sınırsız ve sonsuz sevgiye bırakması bu yüksek anlayışın temelini oluşturur.
Burak Cömertler
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder