Başkalarını sevebilmenin yolu insanın önce kendisini sevmesinden ve değerini bilmesinden geçer. Bunun için de kendisine dikkatle odaklanması gerekir. Odaklanmak; sağlıklı gözlem yapıldığı takdirde bağımlılıkların, arzuların ve duyguların üzerinde bilinçli bir hakimiyet kurulmasına yol açar ve tesir alınan noktaları daha büyük oranda varlığın kontrolüne geçirir. Bu yolla kendisini başkalarının yargı ve imajlarına göre değil, kendi yüksek algısına göre keşfetmeye başlar. Makinesinin parçalarını gözden geçirerek işlevselliğini kontrol edebilir ve psişesine biçim verebilir. Bu sayede illüzyon üzerindeki hakimiyeti artacağından yaşamına denge gelir.
Bütünü yani kendisini yansıtan diğer parçaları anlamanın, affetmenin, sevmenin ve onlara şefkat göstermenin yolu da insanın önce kendisini sevmesinden başlar. Kendisinin dönüşmesi bütünün dönüşmesiyle aynıdır, kendisini sevmesi bütünü sevmesiyle aynıdır.
İnsan kendisinin evrende nasıl önemli bir fonksiyonu olduğunu bilmez ve anlamazken bile değerini başkalarının gözünden biçmesi ve yaşamdan geri çekilerek deneyimlerini kısıtlaması abestir.
Bu odaklanma hali zamana ait geçmiş ve gelecek imajlarından, bunların neden olduğu korkudan, endişeden ve kaygıdan kopararak görüşün berraklaşmasına yol açar. İllüzyon zamandır. Zaman, düşünce ve duygulardan ibaret imajları taşır, sevgi odaklanılan anda olanı olduğu gibi görüp anlamlandırılan andadır.
Burak Cömertler
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder