GEÇİŞ

Bilinç, inancın yerini algıya bırakmasıyla evrilebilir. İnanç, zaman düzlemine varlık tarafından yerleştirilen bir imgedir dolayısıyla hakikat değil illüzyondur. Bu imgeye yine aynı varlık tarafından kutsiyet yani dokunulmazlık da atandığı için sorgulamanın önüne geçilir, putlaştırılır. Bu şekilde enerjisini illüzyon içerisine hapseden varlık, kendi icat ettiği tanrısının yörüngesinde şartlanmış bir şekilde döner durur ve düşüncesinin esiri olur. Varlık, ne zaman ki irade göstererek bu imgeye odaklanır, onu algılar ve sorgulayarak anlamlandırmaya başlar; o zaman realitesinin üzerinde hakimiyet kurarak bilincini yükseltebilir. Üçüncü yoğunluk derecesine ait korku, baskı ve ceza ile yönlendirilen otomat bilinçler, yaşamlarındaki katı kalıpların birer illüzyon olduğunu fark ederek onlara odaklandıklarında idraklenmeye başlarlar. Sevgi yalnızca idrakin olduğu yerde belirebilir.

Sevgi ve idrak birbirinden ayrı olmayan iki unsurdur, bu düzlemde yaşayanların cennetini temsil eder ve dördüncü yoğunluk bilincinin karşılığıdır. Bu aşama, yaşamın deneyimlenen ve sonuçları deneyimleyen tarafından gözlemlenen bir illüzyon olduğu algısına varlığı ancak sorgulamaya başladığı zaman ulaştırabilir.

Varlığın deneyimi,  madde bazlı illüzyon ortamında düşüncesinin aksiyon alarak hareket biçimlerine dönüşmesiyle tezahür eder. Düşünce hakikat değil illüzyondur ve bu deney sürecinin sonunda üzerinde hakimiyet kurulması için varlık tarafından üretilir. Hakimiyet kurulması için yaratılan düşünce gözlemlenmek yerine varlığı etki almaya başlarsa kısır yaşam döngülerinde esir hale getirir ve şartlandırır. 

Sonuç olarak tekrarlayan yaşam döngülerine, katı inanç kalıplarına ve varlığı o farkında bile olmadan yönlendiren dogmalara odaklanmak bilincin yükselmenin yolunu açar ve algıyı genişletir. Algı, ruhun evrene açılan kapısıdır. 

Burak Cömertler