Baskının, kontrolün, sınırlamanın olduğu yerde sevgi yoktur. Akıl ve vicdan ile kurulan idrakli hakimiyette sevgi vardır ve asıl özgürlük bu disiplini sağlayabilmektir. İstenildiği kadar meditasyon yapılabilir, dünya ile kurulan bağlar zayıflatılıp insanlardan uzak durulabilir ya da oruç tutulabilir. Eğer varlık, yüzleşmesi gereken gölgeleri üzerinde, realiteler düzeyinde yaşayarak ve deneyerek hakimiyet kuramaz ve korkularından bilinçli bir şekilde arınamazsa bu geçici çözümler pek bir yarar sağlamayacaktır. Varlığı zayıflatan ve konfor alanına iten dış şartlanma ve denge disiplinleri, yerini, kişinin özgün yolunda, kendi kendine geliştirdiği vicdanıyla içsel olarak sağlandığında umulan gelişim sağlanabilir. Yaşam döngülerine adım adım odaklanmak ve duyguları kendinden ayrıştırmadan gözlemlemek bu gelişimin yolunu açar.
İradenin yetersizliği söz konusu olduğunda kontrol altında tutma ya da baskılama yoluna gidilir. Bu durum, zihin üzerinde varlığın hakimiyet kuramamasına, deneyim eksikliğine ve şartlanmaya yol açar. Kendi başına yürümesi gereken bir insanın ısrarla koltuk değneklerini kullanmaya çalışması ve kendisini zayıf bırakarak bu sınırlı hareket halinin ötesine geçemeyişi gibi bir durumdur.
Eriştiğimiz bilinç düzeyinde, varlıklar tüm sorumluluğu ve hakimiyeti kendi vicdanı ile sağlar hale gelebilmelidir. O vicdan ki Sonsuz Yaratan'ın benlik sahibi olan varlıktan fışkırması ve sevgi biçimleriyle madde illüzyonuna yayılmasını sağlayan varlık kudretidir. Bu yüzden, varlığın otomatizmadan mümkün mertebe özgürleşmesi ve idraki ile beliren sevgiye; sınırlandırıcılarından ve korkularından arınarak ve kendi sorumluluğunu üzerine alarak erişmesi, hem evrimini hem de Sonsuz Yaratan'a yaklaşmasını temin eder.
Burak Cömertler
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder