Üzerinde kontrolü olunmayan olaylar hakkında endişelenmek veya beklenti içerisine girilen bir durumun arzulanan biçimde sonuçlanmayacağını hayal ederek karamsarlığa kapılmak, varlık enerjisini zaman düzleminde tutar ve ben merkezci kısır yaklaşımların yolunu açar. Herhangi bir konuda hissedilen sorumlulukla birlikte varlığın kendisini olduğu gibi kabul etmesi, sonuç için suçlamaması ve elinden gelen çabayı göstermesi yeterlidir. Varılacak sonuç değil gidilecek yol önemlidir. Bu yol, türlü deneyim ve gözlemlerle doludur. Sonuç odaklı yaşam, maddenin varlık üzerindeki hakimiyetinin, kıyasın ve şartlanmanın ürünüdür. İçinde bulunulan anda, yaşamın akmasına izin vererek tüm ihtimalleri geniş bir gönül açıklığıyla kucaklamak ise sevginin ürünüdür. Sabır, tam bu noktada enerji israfından koruyan büyük bir erdemdir.
Duygular ve arzular varlığı deneyim sahasına yani madde illüzyonuna çeker. Deneyimin gözlemlenip sonuçlarının irdelenmesi ve aşama aşama algılanması ise sevgiye götürür. Yaşananlar tümüyle varlık enerjisi üzerinde hakimiyet kurularak onu yönlendirebilme kabiliyetini elde etme sürecidir.
Arzulanan şey egosal benliğin dönüşebilmesi ve geçirgen hale gelebilmesi için gerekli deneyim potansiyelini bünyesinde barındırır. Sonuç odaklı yaklaşım, egonun sınırlı ve kendini önceleyen referans noktasından alınarak belirdiği için başarıya, kazanmaya, kıyasa, hazza dayanır. Yine bu yaklaşım biçiminde herhangi bir başarısızlık durumunda özgüven eksikliği, hayattan hak ettiğini alamama, diğer insanlardan kendini düşük seviyede görme ve yetersizlik gibi duygular zihinde belirmeye başlar. Sevgisizlik tam olarak budur. Yaşananları bütün halde görememe ve odaklanamama halidir.
Sonuca odaklanmayı bırakınca, yaşananlar adım adım gözlemlenerek geniş perspektifte bütün halde görülebilir ve varlığın pozisyonunu, kabullerini, kendisini yargılayarak ve haksızlık yaparak esir olduğu duygularının onu tam olarak hangi yöne ilettiğini algılanabilir hale getirir. Yaşananlar an be an tanrısal birer eylemdir ve deneyimlenen her şey bir tesadüfün aksine tam olarak varlığın ihtiyacıdır. Bu noktada gerçek özgürlük, elinden geleni yaptığı kadarıyla yargı oluşturmadan kendini olduğu gibi kabul etmekten ve sonucun hiçbir şekilde önemli olmadığını kavramaktan geçer. Yaşamlar boyunca elde ettiğimiz deneyimler zaten bizi korku ve endişe duymamaya yönlendirecek ve adım adım yüksek anlayışlar kazandıracak biçimde dizayn edilmişlerdir.
Burak Cömertler
Yorumlar
Yorum Gönder