Bir şeyi düşündüğünüz zaman değil, gözlemlediğiniz zaman algılarsınız. Düşünce, algılanacak imgesel örüntünün uygun biçime dönüşmesini ve saflaşmasını sağlayan süreçtir. Ağacın ağaç olduğunu anladığınız anda sadece odaklanmışsınızdır ve zihninizde herhangi bir imaj kalmamıştır. Bu hal, imajlardan arınmış saf gözlem halidir. Bu odaklanma anında Sonsuz Yaratan'a kanal olursunuz. Evrendeki sevgi de bu odaklanma halinde keşfedilebilir. Önce arzu vardır, bu duygudan ötürü varlık deneyim sahasına itilir. Sonra aksiyon alınıp realite deneyimlenir ve yaşam örgüsü belirir. Son aşamada deneyimlenen gözlenir ve elde edilen veriler öz bilgi haline dönüştürülür. Varlığın, Sonsuz Yaratan'ın kendisini tanımasındaki fonksiyonu budur. Yine özgür iradesiyle deneyimlediği madde düzleminde tecrübesini artırması ve yükselmesi de buna bağlıdır.
Realitelerinizin düşünce ürünü olduğunu anladığınız ve onları amaç değil araç edindiğiniz zaman yükselen anlayışlara ulaşırsınız. Bu realiteleri meydana getiren ve varlığın yaratımı olan düşüncenin; mekanik olduğunu, öte yandan şartlanmaya ve ayrışmaya yol açtığını öncelikle fark etmek gerekir. Tüm bunlardan ötürü meydana gelen sapmaların yol açtığı ayrışma giderildiğinde, deneyim süreci, ruhun vicdan kanalıyla hakimiyet kurması ve anın barındırdığı sevgiyi açığa çıkarmasıyla son bulur. Sevgi, ayrılıkların giderildiği, korkunun dağıldığı ve mekanik imgelerin yüksek karakterli birleştirici yaklaşım biçimlerinin geliştirilmesiyle tezahür edebilir. Yaşam döngülerine odaklanmak bu açıdan oldukça önemlidir. Odaklanmak, onları saf bir biçimde gözlemlemenin ve anlayışları geliştirmenin yolunu açar. Gözlemci olan ruh, bu odaklanma halinde imajların tesirinden özgürleşerek gayesini gerçekleştirir ve evren içerisinde keşfedilen sevgiye erişebilir.
Burak Cömertler
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder